Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom II.djvu/131

o tem powiedział! Myślisz, że on języka utrzyma... Dzierla też wie, wie Dobruch, i ma się to ukryć??
 — Ze strachu będą milczeli, a Wątrobę ja zaklnę — rzekł ks. Żegota chwytając go za rękę.
 — Miej miłosierdzie i rozum.
 Telesz rozpaczał.
 Uspokoić go nie było sposobu, ksiądz całował i prosił napróżno. Podwórcem szła stara Dzierla niczego się nie domyślając. Telesz zawołał na nią. Spojrzawszy mu w oczy, zobaczywszy księdza, baba zaczęła drżeć jak liść.
 — Ty, stare próchno przebrzydłe, — zawołał podżupan, — mów mi prawdę, a nie to wnet ci stryczek na szyję każę zarzucić.
 Baba padła całując ziemię przed nim i zanosząc się z płaczu...
 Dorozumiała się wszystkiego, i składała winę na księdza, ksiądz jej z siebie nie zrzucał.
 — Gadaj mi ty, rychło ten pies ranny będzie się mógł ztąd wywlec...?
 Dzierla podniosła się...
 — Albo ja to mogę powiedzieć — poczęła ośmielając się trochę — jeden z takiej rany wyzdrowieje we cztery niedziele, drugi ledwie w pół roku! Krew krwi nierówna. Zabij mnie ja tego powiedzieć nie mogę.
 Ksiądz jej przerwał.
 — Spodziewałaś się za cztery niedziele?
 Dzierla pokręciła głową.