Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom II.djvu/174

 Jaszkowi krew do głowy biegła — zasromał się, w gardle go dusiło.
 — Kiedy wszystko wiecie, — zawołał, — to i o przebaczeniu powinniście wiedzieć... Ojcu i mnie pan łaskaw przebaczył, a my mu służym wiernie. Marek Wojewodą jest jak był.
 — To prawda! — odezwał się Laskonogi.
 — Miłościwy panie — wtrącił Borzywój — ojca sprawa a syna nierówne. Marek dawno powrócił po Dłubni, a synowi nie było wolno się pokazywać. Oni zemsty szukają..., pewnie do Uścia jeździł, albo do Światopełka, bo to jedna krew...
 — A i to prawda! — rzekł ozięble Laskonogi.
 — Więc go nie puszczać, bo on odsiecz naprowadzi nas, — wołał Borzywój — to ptaszek!
 Jaszko odwrócił się ku Laskonogiemu, wzywając jego opieki, ale ten oczyma badał swoją radę, niepewien, i milczał.
 Wszyscy niemal Borzywojowi wtórowali.
 — Nie puszczać!
 — Niechaj się złoży z czem jechał.
 — Niech przysięże! — wołano.
 — Mnie czekają w Krakowie, i pilno wracać kazano — odezwał się ku księciu Jaszko.
 Rozśmiało się kilku...
 — Pewno ci pilno! a no, poczekaj!
 Książe nie wydawał sądu żadnego, żuł coś w ustach i czekał..., chcąc by go wyręczono.