Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom II.djvu/203

wiedząc o odjeździe jego z zamku uciekła, na drodze padłam przed nim, domagając się, aby mnie wziął z sobą.
 Nie porwał on mnie — jam sama mu się narzuciła!
 Tak mi Boże przebacz i pomóż (podnosząc krzyż powtórzyła) prawdę mówię.
 Płacz przerwał jej gorączkową mowę.
 — Dziś — dodała — miłosierna księżna rozpędziła strach mój, odmienioną jestem, spokoju pragnę i spoczynku — chcę pokutować, lecz błagam was, niech krew niewinna nie spada na mnie!!..
 Mistrz Adalbert uśmiechnął się, głową potrząsając. Gerwart patrzał nań chcąc odgadnąć jakie ta mowa czyniła wrażenie.
 Herman w ciemnym kącie, niecierpliwemi kroki, oburzony się przechadzał.
 Bianka zwolna poklękła, krzyż podnosząc do góry.
 — Przysięgam! — powtórzyła. — Głos jej słabnął, chyliła się w tył, gdy siostra Anna pospieszyła chwycić ją na ręce omdlałą.
 Gerwart ruszył się był, jakby go litość zdjęła, lecz surowy wzrok Adalberta, na miejscu go zatrzymał.
 Potrzeba było wynieść omdlałą. Silna dziwnie, mimo wychudzenia, siostra Anna ujęła ją w pół i dźwignęła głowie dając na ramieniu swem spo-