Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom II.djvu/207

pod-sędzią, ale i ja mógłbym coś uczynić, gdybym wiedział co jest do czynienia.
 Mszczuj słuchał uważnie, zlekka westchnął — nie mówił nic.
 — Macieli co na obronę? mówcie mi. — Niewiasta która była przyczyną nieszczęścia tego, zeznała przed nami i poprzysięgła że sama winną była, lecz jej świadectwo wagi nie ma.
 Słysząc te słowa Mszczuj się poruszył nieco.
 — Tyś Niemiec? — mruknął.
 — Człowiek jestem — odparł Gerwart.
 — Człowiek? — szydersko zapytał stary... i zamilkł.
 — Ratujcież się jeśli można, — dodał podsędzia...
 Czekał na odpowiedź...
 — Nie można, nie można! — wyrwało się Mszczujowi, jak mimo jego woli. — Niemcy jesteście wszyscy sprzysięgli na nas — bijcież i zabijajcie gdyśmy w mocy waszej — abyście prędzej kraj posiedli. Słowem się nie obronić od was, a ręceście mi związali.
 — Poco sąd? — ciągnął dalej z goryczą — na co tu sędziowie, zawołajcie oprawcę i każcie zdjąć z karku głowę. Napijecie się krwi naszej, odejdzie wam na czas jej pragnienie...
 Słowy temi nie zrażając się młody podsędzia nie poruszył się z miejsca — czekał aby ochłonął stary.