Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom III.djvu/065

łości jakby mu co na myśl przyszło — przystąpił do Kumkodesza szepcząc mu.
 — Panaście widzieli? Blady jest i chmurny... czuje on to, co ja...
 — A tyż co czujesz? — spytał Kumkodesz.
 — Ile razy spojrzę nań, czy jedzie miastem, drogą, czy się modli w kościele... widzę zabójców koło niego, miecz nad głową i pana nagiego w ranach...
 Kumkodesz potrącił go gniewnie.
 — Jak ta baba co ci opończę wzięła szalony jesteś! — krzyknął.
 Hebda głową rzucił.
 — Com winien kiedy jedno widzę wciąż czy słońce świeci, czy noc... bylem pana zobaczył — wnet mi się przewraca w nagiego i porąbanego — odparł Hebda.
 Żegnam się i odpędzam marę — to cóż? myślicie że ustępuje?
 Nie — krzyż ją przetnie na dwoje, na czworo, a kawałki stoją przed oczyma!
 — Dzięki Bogu, panu naszemu nic nie grozi! — począł Kumkodesz — myśl ty ino o sobie.
 I chciał iść, aby się od żebraka odczepić, ale Hebda kroczył za nim.
 — Prosiłem ja świętego ojca naszego — mówił ścigając go ciągle Hebda — aby mnie przeżegnał, i mary odegnał. Nic nie pomaga! Com winien, że mi takie oczy dano za karę, które widzą czego