Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom III.djvu/118

 Książe się oburzył i ręce załamał.
 — Jemu! bratu rodzonemu, którego ja miłuję tak, który do mnie jest przywiązany!!
 Księżna zamilkła.
 Upłynęła chwila w milczeniu. Grzmisława usiadła na ławie swej, podpierając się na białej dłoni.
 — Gdybyś mnie posłuchał — rzekła nieśmiało — ale ty babskiej rady nie przyjmiesz.
 — A cóż byś ty radziła? — spytał Leszek ciekawie.
 Ociągała się nieco z odpowiedzią księżna, utkwiła wzrok w męża.
 — Mnie gdybyś słuchać chciał — dodała — pobożnemu i świątobliwemu Iwonowi dał byś moc od siebie wszelką, a uczyniłbyś się chorym i nie jechał ani do Gąsawy, ani nigdzie ku granicom. Światopełka się boję! lękam się wszystkich! Odonicza, a — Konrada nawet!
 Znowu zmarszczył się Leszek.
 — Mówcie co chcecie na innych — przebąknął — na Konrada tylko nic. Chowaliśmy się razem, u jednej matki na rękach... A, komuż by już dać wiarę!!
 — Nikomu! — szepnęła Grzmisława — mądry, wierzaj mi, nie ufa ludziom nigdy.
 — Tyś rusinka — odparł Leszek weselej — a rusini nie ufni są.
 — Twoja matka była nią także — odparła