Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom III.djvu/151

 — Nie wiem — rzekł człek.
 — Gdzieżeście go zostawili? — pytał Jaksa.
 Pomyślawszy, zamruczał spytany.
 — A w polu?
 — Daleko ztąd?
 Znowu się zadumał komornik.
 — W ciągnieniu? — krzyknął Jaksa.
 Kiwnął głową spytany.
 — Tu ciągnie?...
 Czekał chwilę na odpowiedź.
 — Albo tu, albo nie tu — wybąknął tem badaniem niecierpliwiący się człek do dawania odpowiedzi nie przygotowany...
 To rzekłszy i uznając zapewne że obowiązku odpowiadania nie miał, a bezpieczniej było od pytań się schronić, wszedł spokojnie do budynku drzwi za sobą zamykając znacząco.
 Gawiedź która była świadkiem rozmowy, gęby sobie zaczęła zatykać, aby się nie śmiać z tego jak zręcznie ich starszy natręta odprawił.
 Jaksa klnąc po cichu, został jeszcze chwilę na koniu przed domem, podumał i w końcu zawracać musiał. Nie miał tu co robić. Skorzystał więc z wolnego czasu, aby się rozpatrzeć i nim panowie nadjadą cokolwiek rozgościć.
 Obszedł placyk do koła, konia wodząc za sobą, tu i owdzie spytał włóczących się gdzie dla kogo naznaczona była gospoda. O Leszkową nie potrzebował się dowiadywać, bo ta znaczną była.