Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom III.djvu/177

 — Jeszcze my tu niejednej beczce krew wypuścim nim do tego przyjdzie! — zawołał.
 Znamci ja to od czasu jak tu jesteśmy. Rano idziemy na Nakło, a wieczorem powracamy.
 — Teraz, — odparł Cedro — to już pono naprawdę zatrąbią. — Sam książe się odzywa że dłużej stać i czekać sromotąby było...
 Stary Mszczuj Odrowąż głośno rzekł, gdy go pytano. — Dosyć będzie czasu na zgodę gdy Nakło weźmiemy. Tam ona będzie tańsza.
 Na wspomnienie Mszczuja namarszczył się Jaszko.
 — Jeszczeby też i jego słuchać! — zawołał — nie dosyć brata!
 — No! i Laskonogiemu się chce na Nakło — rozśmiał się Cedro.
 — A jemu co z tego przyjdzie? — zawołał drugi — toć go nie dostanie...
 — I inni książęta wszyscy za tem głosują, bo im się już tu stać naprzykrzyło.
 — No — i ks. Konrad? — pytał Jaksa.
 — I on też, boć mu od innych nie odstać — rzekł Cedro siadając. — Zobaczycie że nie dalej jutra dadzą rozkazy rycerstwu do pochodu...
 Jaszko nie dowierzając ramionami ruszył — i coś zaśpiewał.
 Drudzy posłyszawszy nucenie wzięli się wtórować, Cedro patrzał na nich, bo sam trzeźwy był...