Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom III.djvu/179

dworcami dostał się do Plwacza — wprowadzono go do niego.
 Odonicz właśnie stał wyprawiając jakiegoś człeka, który gotów do drogi, rozkazy odbierał głową potrząsając.
 Gdy ten wyszedł, Jaksa się zbliżył.
 — Nastraszyli nas że w pochód iść każą, — rzekł.
 Książę Władysław gniewnie rzekł.
 — A no — niech idą, póki czas!! niech idą.
 Z końca w koniec izby miotał się chodząc.
 — Juści jutro nie pójdą! — zawołał plując — a — pojutrze.
 Spojrzał na Jaszka — który głową kiwnął tylko.
 Niepokój wielki i jakby niepewność widać było po Odoniczu — dodawał sobie odwagi, ale jej nie miał.
 — Czas, — rzekł na wpół do siebie — czas — bo jakby tak dłużej, ja za siebie nie ręczę, zaczyna mi go być żal...
 I milczał zadumawszy się i plunął kilka razy raz po razu.
 — Dobry jest! szkoda go! wszystkichby kochał, wszystkimby przebaczał, z każdymby się dzielił... Człowiek przy nim mięknie i na nicby się nie zdał.
 Znowu przerwał mowę dla plucia.
 — Gdzie jemu panować, — począł gwałto-