Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom III.djvu/180

wniej, — jak mu rządzić! Pan rękę musi mieć żelazną, nie taką łagodną co tylko głaszcze i pieści. Albo mu kaptur mniszy przystał lub spódnica...
 Na nic się nie zdał, bo przy nim i drudzy pruchnieją.
 Kiedy mnie go już żal! — dodał sam dziwując się sobie.
 — Miłościwy książe — odparł Jaszko, — żałując i miłując nie zrobi się nic...
 — Ja też tu nic do robienia nie mam — ofuknął Odonicz. — Światopełk niech czyni jako rozumie, ja ręce umywam — umywam!!
 Odwrócił się do Jaksy.
 — Kiedy mi go żal! — mruknął.
 — I Laskonogiego też? — odparł szydersko Jaszko.
 Plwacz głową potrząsł — i ręką rzucił.
 Nie było co mówić dłużej, zbliżył się Jaksa i zapytał.
 — Pojutrze?
 Głową na to kiwnął Plwacz — lecz zarazem wnet sobie zaprzeczył.
 — To jego sprawa! — ja nie chcę wiedzieć — nie chcę... Biskupi klątwę rzucą...
 — To ją zdejmą! — odparł zimno Jaszko.
 Postał jeszcze trochę, a widząc że się nie doczeka więcej nic, bo Plwacz bardzo zburzony chodził po izbie, Jaszko się pokłonił i wyszedł...
 Nazajutrz rano, jak uchwalonem było, po na-