Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom III.djvu/183

 — A wy co myślicie czynić? z nim iść czy ze mną? — zapytał Leszek.
 Plwacz cicho, sucho zaśmiał się.
 — Co? na szwagra, który mnie z poniewierki dźwignął, gdym z wygnania bosy się wyrwał? Ja? przeciw niemu?
 — Na szwagra łacniej niż na stryja — rzekł Leszek — boć zawsze dalszy niż on.
 — On mi nie szwagier, on mi więcej niż brat, on mi ojcem! on dobroczyńcą! — gwałtownie począł Odonicz. — Ja na niego nie pójdę!
 — A na mnie? — odwracając się zapytał Leszek.
 Milczenie nastąpiło. Odonicz pluł i patrzał zezem po bokach.
 — Na was nie pójdę — chyba mnie zmusicie — odparł.
 Poruszyło się w nim coś i górę wzięło, prawie mimowoli zbliżył się do Leszka.
 — Nie idź ty na niego — czekaj! — rzekł z pewnem politowaniem.
 — Nie mogę! — rzekł Leszek łagodnie, ale stanowczo. — Nie mogę, bobym się ludziom dał na pośmiewisko... Lecz, nie lękaj się o niego, dodał ciszej — nie żądam zguby niczyjej, tak niech mi Bóg dopomoże.
 Przyłożył do piersi rękę...
 Plwacz z politowaniem zmierzył go wzrokiem i zamilkł.