Znalezione napisy runiczne na hełmach, wykopanych w Styryi południowéj, dają się czytać po słowiańsku, a pochodzenie ich azyatyckie wyświeca sposób pisania przyjęty na wschodzie, od prawéj do lewéj ręki. Są to więc jeszcze przedchrześcijańskie pomniki pisma słowiańskiego, dowodzące, że Hieronym, Cyryll i Methodjusz (Kirył i Strachota), nie piérwsi tu wnieśli pismo.
Są ślady, ze Litwa miała sobie właściwe runy, lubo ich użycie bardzo było ograniczone, a późniéj abecadło biarmskie przyjęła, także w niewielu okazujące się pomnikach. Gdyby nawet tych pisma litewskiego dowodów nie było, służyłyby za przekonanie analogiczne napisy, znajdowane nad Odrą, w języku pobratymczym litewskiemu, i ślady wykształcenia i używania, które znawcy w téj mowie postrzegają[1].
Użycie jednak pisma, jakeśmy już rzekli, było bardzo rzadkie i ograniczone do samych napisów na kamieniach, narzędziach, broni i t. p.
- ↑ Bohusz mianowicie: Pamiętniki Towarzystwa Warszaw. Przyjaciół Nauk. T. VI.
Wywody nazwiska Litwy i Litwinów, tak są liczne, a tak mało zaspokajające, że je wszystkie tutaj pominiem. Przytoczym tylko dla osobliwości mniéj znajomy Pretorjusza: w Orbis Gothici L. II. per Math. Praetorium Memelensem, Praep. Waiher. etc. A. 1689. Typ. Mon. Oliven. f. 16. Litvania Licta quod fusum rectum et procerum significat, hinc Lietuve officina est fusoria.
