Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Z siedmioletniej wojny.djvu/029

 — Szlachtą byli moi przodkowie.
 — Cóż on umie? — mówił Fryderyk.
 Simonis zamyślił się.
 — Umiem tyle, Najjaśniejszy Panie, iż wiem, że nie umiem jeszcze nic — odparł Maks — ale wiem i to, że się wszystkiego nauczyć mogę!
 Fryderyk popatrzył nań.
 — Czy on wołał Alkmenę do siebie?
 — Najjaśniejszy Panie, na tobym się nie ośmielił.
 Alkmenie tak było dobrze na rękach, że choć kiwała ogonem do króla, ruszać się nie myślała; Fryderyk twarz chłopca tymczasem z wielką rozpatrywał uwagą.
 — A kogo on tu ma znajomego?
 — Miałem szczęście raz widzieć u hrabiny de Camas pana podskarbiego...
 — A skąd on zna hrabinę? — egzaminował król.
 — Już od roku miałem szczęście raz być jej pomocą... gdy konie...
 — Wiem, wiem — przerwał król i odwrócił się.
 Zdawało się, że chce odejść, lecz wtem zobaczył kapelusz, nad którym się psy znęcały; potrącił go laską, co im do darcia w kawałki nową było podnietą, i spozierając szydersko na kawalera, rzekł:
 — Niech mu to będzie nauką: gdy się kto do dworów ciśnie. taką korzyść odnosi!
 — Najjaśniejszy Panie — odparł Simonis — kapeluszem okupiwszy szczęście widzenia Waszej Królewskiej Mości, wcale się nie użalam na to.
 Na to kadzidło skrzywił się Fryderyk, popatrzał nań i rzekł:
 — Niech on Alkmenę powoli postawi na ziemię i idzie za mną... Każę mu dać inny kapelusz.
 Spełnił ten rozkaz de Simonis, chociaż się suczka opierała. Stanąwszy na ziemi, przeciągnęła się, popatrzyła na króla, który jej pogroził i szczeknąwszy kilka razy przyjacielsko ku Simonisowi, jakby mu wymawiając, że ją opuścił, zwolna przed nim iść poczęła.
 Simonis zebrał resztki swojego kapelusza i szedł posłuszny. Król go wyprzedzał milczący. Po chwili obejrzał się nań i stanął.
 — A dokąd on myśli jechać? — zapytał.
 Simonis się nieco zawahał.
 — Hrabina de Camas jest tak łaskawą dla mnie, iż mi radzi do Saksonji, dokąd chce mnie wesprzeć listami.
 Czarne oczy króla bacznie bardzo zwróciły się na Simonisa; przybliżył się ku niemu.