Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Z siedmioletniej wojny.djvu/068

 Gertruda wniosła zupę i rozmowa się przerwała na chwilę, ale oczy kawalera de Simonis prowadziły ją dalej z panną, która się wcale nie obawiała tej wymiany wejrzeń i nie spuszczała powiek przed natrętem. Czy się to kapitanowi Feulnerowi podobało, nie wiem; ale krzywił się straszliwie. Zaczęto mówić o dworze.
 Pepita należała do frejlin królowej.
 — Cóż tam porabiacie? — pytała stara.
 — Modlim się i zbieramy plotki, bo czymżebyśmy żyły? — odpowiedziała baronówna — nie wesoło u nas, za to na tarasie u ministra wszystko wesele się chroni...
 — Masz słuszność. O! udało ci się! — zawołała staruszka — w istocie i wesele i życie i bogactwo tej biednej Saksonji pochłania...
 Dziewczę się rozśmiało i przerwało stryjence:
 — A! nicht raisonniren.
 Baronowa się też rozśmiała.
 — Masz słuszność, o tem mówić nie wolno; choć stara mogłabym pójść na wygnanie.
 Kapitan Feulner jadł zupę a z pod oka wpatrywał się w Simonisa. Znalazł zręczność wkrótce, pochyliwszy się ku niemu zapytać:
 — Dawno z Berlina?
 — Dni parę!
 — Tam co słychać?
 — A! — rzekł Simonis — w Berlinie zupełnie nic nie słychać... oprócz maszerowania żołnierzy...
 — A w Sans-Souci?...
 — Jeszcze mniej: charciki króla szczekają.
 — Żadnych nowin politycznych?
 — Cisza zupełna...
 Feulner się zamyślił.
 — Dziwna rzecz; u nas nigdy się tak nie krzątano, jak dzisiaj, choć niema koło czego.
 Spojrzał na baronową.
 — Nie dziwiłbym się wcale, gdyby tam cisza pokrywała jakąś robotę, a nasza krzątanina osłaniała próżniactwo...
 Spojrzenie starej gospodyni zamknęło mu usta. Pepita spytała Simonisa, czy się bawiono nad sprewą.
 — O balach i zabawach nie słychać wcale — odparł Simonis — królowa czasem przyjmuje po obiedzie... u księcia Henryka bywają zabawy huczne, ale na samym dworze nie byłoby się komu bawić!...
 — A stary Pöllnitz żyje też? — spytała baronowa.