Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Z siedmioletniej wojny.djvu/092

łażbym wnosić z tego, że się państwo aż nadto blizko wprzódy spotkali i chcecie tylko starego gderliwego oszukać Argusa?
 Pepita przyszła wesoło pocałować w rękę staruszkę, rzucając z ukosa szyderski wzrok na kawalera.
 — Obawialiśmy się rozmową przerwać sen baronowej! — rzekła.
 — I dawnoż to trwała ta cicha zabawa?
 — Przybyłem przed kwadransem — odezwał się kawaler.
 — A ja przed półgodziną — dodała Pepita.
 — Cóż słychać u królowej? — spytała baronowa ciekawie — ty wiesz, jak ja plotki lubię, a nigdzie ich niema tyle, jak u najjaśniejszej pani.
 — Nic, prócz, że znowu żydóweczkę z Lipska chrzcić będziemy.
 — Któraż-to od przeszłego roku? — zapytała się staruszka.
 — Zaraz, zaraz! W marcu w roku przeszłym chrzciliśmy matkę z córkami, pamięta stryjenka? zaraz po śmierci księżnej Lubomirskiej, w czerwcu parę znowu, we wrześniu dziewczynkę a w grudniu po narodzinach naszego księcia Antoniego jeszcze jedną.
 — I królowa to wszystko wyposaża?
 — Nie sądzę, żeby jej to za złe wziąć można — odparła Pepita.
 — Tak! — mruknęła staruszka cicho — nawróconych obsypują złotem, a z biednych chrześcian ostatni grosz ciągną.
 Ale nie królowa — szepnęła Pepita.
 Baronowa zamilkła, Simonis patrzał się w okno, ażeby się do rozmowy nie mięszać.
 — A wy, kawalerze — spytała gospodyni jakże się tam wam powodzi?
 — To ja stryjence powiedzieć mogę — odezwała się Pepita.
 — Ty, a to skąd?
 — My u królowej wszak wiemy wszystko. Kawaler de Simonis dziś z rana miał szczęście prezentować się hrabinie Brühl a jutro ma się przedstawić ministrowi. Jeżeli się nie mylę czeka go na dworze jego ekscelencji świetna karjera.
 Baronowa spojrzała zdziwiona, jakby żądając potwierdzenia: Simonis stał ze spuszczonemi oczyma.
 — Ale, kochana stryjenko — dodała głośno Pepita, patrząc z boku na delikwenta — dziwne mi się to wydaje. Kawaler de Simonis przybywa z Prus, jakże tak odrazu nawykłemu do