Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Z siedmioletniej wojny.djvu/115

akby wam ochota przyszła koperczaki do niej stroić, to między nami byłaby awantura.
 Simonis stanął i popatrzał mu w oczy.
 — Cóż to ma znaczyć? — spytał, śmiejąc się.
 — Czy pan kiedy w życiu spotkałeś szlachcica polskiego? — odparł drugiem pytaniem Masłowski.
 — Nie rzekł Szwajcar.
 — No widzi pan, co kraj to obyczaj; my, szlachta naszej rzeczypospolitej. od nie wiem wielu lat mieliśmy i mamy przywilej sami tylko bronić kraju. U nas chłopów w wojsku niema: oni sobie ziemię orzą. Otóż od dzieciństwa nawykłszy do szabli i żołnierki, mamy ten nałóg, że gotowiśmy się bić o lada co. Co robić! dłonie świerzbią!
 — A! — rzekł Simonis — ja też nieźle się fechtuję i trzelam.
 — A, ba! daj ty mi pokój z fechtunkiem — rozśmiał się Masłowski — ja z różnemi waszymi nie mam do czynienia, choć i tegom się uczył; u nas na szabelki. To mi gra! Szpada to śmiech, a szablą jak płatnie...
 Zamachnął Masłowski.
 — Ale daj-że mi waćpan pokój, mój rycerzu szablowy — odezwał się ze śmiechem Simonis — ja ci przecież w drogę nie wchodzę.
 Masłowski podał mu silną i szeroką dłoń.
 — Widzisz, kochany kawalerze rzekł — mnie się zdaje, tarzy i młodzi, kto żyw, w baronównie kochać się musi.
 Ruszył ramionami i zaczął poświstywać.
 — Ja kłótni, uchowaj Boże, nie szukam, ale się napieram do przyjaźni waćpana. Wiesz dlaczego?
 — Cóż to takiego?
 — Oto dlatego, że mi ta przyjaźń da sposobność uczęszczać na trzecie piętro kamienicy, w której na drugiem ta dziewieczka czasem przebywa. Mogę. obrachowawszy się dobrze, idąc, spotkać ją na schodach.
 Simonis się śmiał, śmiali się obaj.
 — Żeby ojciec wiedział o tem — rzekł Masłowski dopierożbym się miał z pyszna! Gdy mnie na to przecieranie się w świat wyprawiał, choć mi to nie było do smaku wcale, zapowiedział najuroczyściej, że jeśli się w Saksonji z babami wdam w amory, sto bizunów na kobiercu.
 Simonis aż odskoczył.
 — Kochany Szwajcarze — rzekł serjo bardzo Masłowski — u nas sto bizunów jest porcją bardzo umiarkowaną. Ja ci ręczę że dają i po dwieście. Zaś mniej dwudziestupięciu, szkoda zakasywać rękawy i szarawary. Ale z drugiej strony, bracie repu-