Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Z siedmioletniej wojny.djvu/173

 Brühlowa posunęła się kilka kroków dalej, prowadząc go za sobą w ciemny kąt izby, gdzie ani Spörken, ani Simonis słyszeć nie mogli.
 — Jesteś przy królu?
 — Tak: jest nas kamerdynów kilku.
 — Ciągle przy nim?
 — A, i tu i w obozie, nieodstępnie — rzekł Glausau. — Uszy moje i plecy o tem świadczą...
 Tu westchnął.
 — Gotów waćpan jesteś na wszystko?
 — Mówmy-no o warunkach — przerwał Glausau — ja duszy gubić nie mogę za darmo. Prawda, że król śmieje się i powiada, iż duszy człowiek nie ma, a no tembardziej ciała na męczarnie i zgubę nie myślę dawać.
 — przecież niema niebezpieczeństwa?
 Glausau się uśmiechnął.
 — Z nim? z nim? ale to człowiek, co wszystko najgorsze zgadnie, bo sam do wszystkiego i najgorszego gotów. Cóż mi dacie? — zapytał co mi dacie?
 — Co chcesz?
 — Wielę chcę, wiele; a czegoż ode mnie żądacie?
 — Musimy wiedzieć, kiedyby go pochwycić było można. Często się z kilku ludźmi oddala i puszcza po nocach; przewodnik mógłby go prowadzić w zasadzkę...
 — Tak, zuchwały jest; to prawda — rzekł Glausau i opuścił głowę.
 — Toby było najlepszem — dodała hrabina.
 — A cóżby było najgorszem?... — bąknął nie patrząc jej w oczy, Glausau.
 — Gdyby, gdyby — szepnęła po cichu Brühlowa — waćpan rozumiesz... biały proszek w czekoladzie...
 Ostatnie słowa wymówiła prawie niedosłyszalnym głosem: Glausau głową potrząsł, ale się nie uląkł wcale.
 — Prawda, że ja mu noszę rano czekoladę — rzekł — ale ją czasem wprzódy pies wypije, nim się on do niej zbierze, a takby się wydało.
 Szept niedosłyszany trwał jeszcze minut kilka. Glausau się zdawał targować.
 — Nie, nie — rzekł w końcu — ja go wam dam żywego w ręce, tak będzie lepiej.
 I zawsze rozmawiała z nim Brühlowa, aż kazała przystąpić Simonisowi.
 — Przypatrz się temu panu — rzekła — zapamiętaj jego rysy; ani ja, ani baron nie będziemy mogli inaczej komunikować się z wami jak przez niego.