Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Z siedmioletniej wojny.djvu/183

 — Jeżeli mnie Prusacy nie złapią.
 — Ale właśnie się trzeba nie dać złapać...
 — Nie mam najmniejszej ochoty do tego, bo mówią, że skoro tylko takiego pochwycą natychmiast mu wdziewają mundur, a ja do pruskiej służby się nie kwalifikuję.
 — Idzie o to, aby zanieść ważne wiadomości.
 — Ustnie? — dodał sprzekąsem Masłowski.
 — Tak jest.
 — Spróbuję; proszę o nie...
 — Słowo, że ich nie wydasz? — spytał Spörken. Masłowski się rozśmiał.
 — Prusakom? a za kogoż mnie pan masz?
 — Słowo?
 — Najuroczystrze!
 Spörken poprowadził go pod okno.
 — Fryderyk albo już wyruszył z Drezna — rzekł — lub dziś czy jutro wyjdzie. Wiemy plan jego... Chce obóz nasz odciąć od czeskiej granicy i uniemożebnić połączenie się nasze z Austrjakami. Odcięci, nie zasposobieni w żywność, mając tylko garść ludzi, których codziennie choroby dezercya, a nawet niedostatek żywności dziesiątkują, jesteśmy zgubieni. Potrzeba ażeby Rutowski. jak skoro to będzie możliwe, wyruszył, ku generałowi Wied, nim Fryderyk drogi obsadzi. Widzisz pan, że od tego ocalenie nasze zależy.
 — Rozumiem — zawołał Masłowski — są sposo5y wydobycia się z Drezna, spróbuję, czy też niema środka dostania się do Pirny; zrobię co będę mógł.
 Żegnał się już, gdy weszła promieniejąca baronówna.
 — Idziesz pan?
 — Nie wiem, idę, czy jadę, czy płynę; ale to wiem — zawołał Masłowski — iż mnie to bardzo bawi i pilno mi puścić się na awantury.
 Skłonił się, Pepita podała mu znowu, zapomniawszy się, rękę i zarumieniła się po pocałunku.
 Masłowski biegł. śpiewając, po schodach. gdy zwolna ciągnącego ku górze Simonisa spotkał.
 — Dosyć, że we dwóch musimy, jak w kręglach kule. spotykać się z sobą, Tym razem żegnam was, kawalerze de Simonis, gdyż prawdopodobnie przez dni kilka nie będę mieć honoru...
 — A waćpan dokąd?
 — Na spacer! — zawołał kłaniając sią Masłowski — adieu!