Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Z siedmioletniej wojny.djvu/192

Polski jedzie: zawsze mu zostało królestwo tak bogate w lasy jak żadne, a ja, oskoczony, muszę się bronić, nie mając piędzi ziemi bezpiecznej.
 Po chwilce podniósł głowę.
 — Król jegomość prosi o gwardję! — powtórzył generał.
 — To próżno! boleję nad tem, ale jej nie puszczę, aby nie poszła zwiększyć austrjackiej siły. Pozdrów króla ode mnie. Paszporty gotowe; niech na Wrocław jedzie: drogi bezpieczne i przeprzęgi mieć będzie dobre.
 Bellegarde stał jeszcze, gdy Fryderyk odwrócił się, pogięty kapelusz uniósł nieco i skinął głową:
 — Nie mogę więcej, adieu...
 Generał wyszedł wzdychając; a król oczyma za nim pogonił‘
 Zaledwie się drzwi zamknęły, gdy major Wangenheim wszedł.
 — Wasza Królewska Mość pozwolisz mi więźnia tego przypomnieć?
 — Jakiego?
 — Młodego Polaka, którego przed kilku tygodniami wzięto, gdy się z Pirny do Drezna chciał dostać.
 — Polaka! — odezwał się król — który się tak zuchwale stawił?
 — Lecz nic przy nim nie znaleziono, a przez czas, jak jest pod strażą, mogliśmy się przekonać, iż wcale Sasom nie sprzyja. Wasza Królewska Mość byłeś łaskaw przyczec mu uwolnienie, ośmielam się za nim wstawić.
 Fryderyk pomyślał.
 — Niech mi go tu przyprowadzą.
 Wangenheim wyszedł, a w kwandrans potem dwóch żołnierzy przywiodło do drzwi odartego Masłowskięgo odzianego w korzuszek stary, w chodaki zamiast butów, bez czapki, podobniejszego do włóczęgi, niż do owego śmiejącego się chłopaka, który tak raźno dawniej na świat spoglądał.
 Nędza ta jednak i niewola, choć go wymizerowały, nie odjęły mu ani dawnej buty, ani tej wesołości rozpaczliwej, która czasem w pewnych charakterach na rusztowanie nawet towarzyszy,
 Wprowadzony Masłowski stanął u drzwi w milczeniu.
 Fryderyk na niego z pogardą popatrzał, a potem rzekł:
 — A co, wypościł się on?
 — Z łaski Waszej Królewskiej Mości — krótko rzekł Masłowski — dosyć.
 — A drwa pan szlachcic rąbał?
 — Tak jest, Najjaśniejszy Panie.
 — I wodę nosił?