Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Z siedmioletniej wojny.djvu/211

dziewał i który czekał w istocie na niego, długo przemówić nie mógł, potrzebując znowu przyjść do zwykłego stanu. Brühlowa potrafi dokazać, co chciała; Simonis czuł się pijanym wszystkiem tem, co niby niechcący rzuciła mu w duszę.
 — Umieślniem tu na was czekał — rzekł Masłowski — bo kto wie, czybyście gdzieindziej chcieli się widzieć ze mną. No? cóż z wami?
 — A wy? — spytał Simonis.
 — Ja, to nic: mam długi i te mnie za poły trzymają.
 Szwajcar westchnął.
 — Gdybyście się nie obawiali — szepnął Masłowski — zaprowadziłbym was do gospody Brühlowczyków. Reszta dworzan ministra, która się tu mimowoli została, schodzi się tu wieczorami kląć Prusaków...
 — Którzy nas podsłuchują — dodał Simonis.
 — Gdyby tylko jeden wieczór słuchali, jużby nas tu żadnego niebyło — rzekł Masłowski, śmiejąc się.
 — A gdzież ta wasza gospoda?
 — Idzież ze mną? — zapytał Ksawery.
 Zawahał się sekretarz gabinetowy.
 — Nie mogę — rzekł — wybyście się mnie obawiali, a ja was; nie mogę.
 Pożegnali się i Masłowski zniknął w ciemnej ulicy.
 Szwajcar zaszedł do swej gospody spocząć, a o wieczornej godzinie naznaczonej znalazł się z kluczem u drzwi domu przy ulicy zamkowej. Zabawił tam późno w noc, a gdy wyszedł rozmarzony bardziej jeszcze niż z rana, nie uważał nawat, iż miał jakiegoś anioła stróża za sobą, który z daleka odprowadzał go do gospody.
 W pierwszym planie Simonisa, zatrzymanie się w Dreznie niewiele miało zabrać czasu: nazajutrz wszakże z gospody wyniósł się niewiadomo dokąd i przed Masłowskim przyznał się, iż zapewnie dłużej zostanie niż myślał. Drugiego dnia poszedł do generała. Żołnierz go tak przyjął, jak zwykle wojskowi biuralistów przyjmują, nie tając mu pewnego rodzaju lekceważenia.
 — A waćpan tu jeszcze?
 — Tak jest, panie generale, przyszedłem mu dać znać, iż zapewne dni kilka zabawić będę musiał, bo trafiłem na poszlaki pewne, z których będę musiał zdać sprawę.
 Generał na niego popatrzał i pokiwał głową.
 — Dobry wyżył z waćpana — rzekł, mrucząc — ale i my tu też nosy mamy... To do mnie nie należy... Wąchaj sobie waćpan i... kłaniam się! — głośniej dodał, drzwi wskazując — kłaniam się.