Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Z siedmioletniej wojny.djvu/215

obojętna znalazła się na przeciw Simonisa, witającego ją z nadskakującą grzecznością.
 Spojrzała mu w oczy z takim wyrazem wszechwiedzy i spokoju. że Maks się trochę zmieszał, czując odgadniętym.
 — Może przeszkodziłam — odezwała się.
 — Nie, wszystko skończone — odparł Maks.
 — Spodziewam się, że szczęśliwie — dodała, spoglądając na pierścień, który Simonis ukryć zapomniał.
 Nie odpowiadając na to, spuścił oczy.
 — Tak jest, tak — rzekł — ale kiedyż można być pewnym, że to, co się wydaje szczęśliwem, rzeczywiście się powiedzie.
 — Masz pan wielką słuszność, jest to prawda, która w całem życiu zastooswać się daje. Nie jesteśmy nigdy niczego pewni.
 — Niestety! — westchnął Maks.
 Pepita spojrzała na niego i rozśmiała się.
 — Cóż dalej? — zapytała.
 — Najsmutniejsze to — odpowiedział Simonis — że ja zapewne będę zmuszony przez czas jakiś się ukrywać i że nie będę miał szczęścia widywać pani.
 — Ale czyż to się mogło szczęściem nazywać? — odezwała się baronówna. — Mnie się zdaje, że to kłopot niepotrzebny. Ja się wcale nie łudzę.
 — To ja powinienbym z tych słów pani, a podobno i z wielu innych — podchwycił szwajcar — wnieść, że nie powinienem się łudzić. Nie mam u niej łaski.
 — Ale masz pan moje słowo — rzekła zimna Pepita — to dosyć.
 — Jeśli nie mam i muszę się wyrzec serca?... — dodał Simonis.
 — Któż może mówić o sercu rozśmiała się baronówna. — Gdybym chciała dać je. nie mogę; bo serce nie daje się, ale zdobywa...
 — A ja nie umiałem, nieprawdaż? — zapytał Simonis.
 Pepita zamilkła.
 — Musi to być panu obojętnem.
 — Przepraszam panią — rzekł Maks — gdybym się miał wyrzec serca, wyrzekłbym się ręki.
 Zdziwioną trochę zdawała się baronówna.
 — Za pozwoleniem — odezwała się — czy to wyrzeczenie się miałoby za sobą pociągnąć i odstępstwo od naszej sprawy? mów pan otwarcie...
 — Tej sprawy już ja odstąpić nie mogę — z uśmiechem przykrym dodał Simonis — podpisałbym wyrok na siebie.