Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 01.djvu/055

rowskimi i trzymać z nimi będzie, a nigdy z despotą i ciemiężycielem! Słyszycie?
 — Doskonale — odparł Bajbuza, około którego zwolna goście się skupiać zaczęli ciekawi. — Właśnie mnie to dziwi, że razem popieracie Zborowskich i sprawę cesarską do korony, która, gdyby się utrzymać miała, także nam nie obiecuje swobód przymnożyć.
 Bajbuza się uśmiechnął. Brwi Górki się ściągnęły.
 — Za młodym waćpan jesteś, abyś mnie uczył rozumu — rzekł popędliwie.
 — Zgoda na to — odparł Bajbuza — więc wy, panie wojewodo, nauczyć raczcie mnie, jak to pogodzić. Ja nie potrafię.
 Chmurno spojrzał na niego Górka.
 — Życie waćpana nauczy — rzekł poskramiając się — iż są twarde konieczności, którym uledz człowiek musi napozór. Nie ma tu mowy o partyi cesarskiej, ani żadnej innej, pora nie przyszła, ale sprawa pokrzywdzonych na stole…
 — Więc dla niej nowe prawo chyba uchwalać przyjdzie, bo stare nie dopuszcza — mówił rotmistrz.
 — Waszmość tego rozstrzygać nie będziesz — rzekł Górka dumnie.
 Bajbuza stał uparcie, choć wojewoda niespokojnie się oglądając, widocznie chciał go pozbyć.