Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 01.djvu/064

 — Do tego daleko — odparł Żółkiewski — dajmy im się wykrzyczeć.
 Smutnie spuścił na piersi głowę Bajbuza.
 — Jam tu nie do kierowania sprawą przybył, ale do służenia jej — dodał. — Stoję więc pod rozkazami waszemi, ale mi się dusza krwawi patrząc i słuchając.
 — Mnie także — zawołał Żółkiewski — lecz cierpliwość mieć musimy.
 Taki był początek.
 W ciągu dnia tego, po odniesionym tryumfie, Zborowszczycy jeszcze zuchwalej w mieście dokazywać zaczęli. Przyjaciołom hetmana już się w ulicach pokazywać nie było można.
 Zamordowano kilku szlachty… odgrażano się wprost na Żółkiewskiego i Opalińskiego, którzy jawniej występowali.
 Nie przeszkadzało to Bajbuzie jak najotwarciej i najgłośniej bronić hetmana, a pomimo zuchwalstwa burzycieli, nikt jednak porwać się nie śmiał na niego.
 On i Szczypior jeździli we dwu po mieście i umyślnie się pokazywali.
 Rotmistrz był do najwyższego stopnia poruszony i gniewny, lecz uśmierzał się sam i czekał.
 Następne posiedzenie, na które pośpieszył wcześniej, aby się dobić lepszego miejsca, rozpoczęło się jak poprzedzające.