Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 01.djvu/074

obozu, nie dawali się do żadnych ustępstw nakłonić. Żądali, aby za Samuela padł ofiarą Zamojski.
 W kilka dni przychodząc wieczorem do Żółkiewskiego Bajbuza, zastał go niespodzianie wybierającym się w drogę.
 — Dokąd? — zapytał niespokojny. — Juściż nie opuścicie placu?
 — Ja? — odparł Żółkiewski — nie możecie mnie o to posądzać; ale już tu nie ma co robić, wyczerpaliśmy wszystkie środki, a pokątnemu mordercy dać się tu zgładzić, gdy człowiek czuje się potrzebnym i chce służyć rzeczypospolitej, byłoby grzechem. Wiem, że mnie postanowili zamordować.
 Bajbuza krzyknął nagle.
 — Nie damy was! — własną osłonimy piersią.
 — Powracam do hetmana — przerwał mu Żółkiewski rękę wyciągając — tak mi rozkazał. Jutro rano jadę, ale w biały Boży dzień, aby nie sądzili, że się ich ulęknę.
 — Strwożył się mocno rotmistrz.
 — Źle to jest — zamruczał.
 — Mam-li szczerze powiedzieć? — dodał Żółkiewski zbliżając się do niego. — Wy także zemstę ich na siebieście ściągnęli, jedźcie ze mną.
 — Przeprowadzić was dla bezpieczeństwa chciałem sam, niżeliście to powiedzieli — ode-