Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 01.djvu/163

cichym kącie nad Styrem, siedzieć jednej kobiecie trudno. Królowa mnie chce mieć przy sobie. Nie mam też nic lepszego do czynienia.
 — No — przerwał śmiejąc się Bajbuza — i weselej wam tu, bo na pretedentach, jak słyszę, nie zbywa.
 Spojrzała mu w oczy piękna wdowa.
 — Trudno mi zabronić zbliżać się do siebie — rzekła — ale ja o żadnych nie myślę, bądźcie pewni.
 — Nie widziałbym też w tem nic dziwnego, ani zdrożnego, gdybyście myśleli — odezwał się Bajbuza.
 — Wiecie — przerwała mu księżna — żem tego świętego stanu małżeńskiego zakosztowała. Nie zostawił mi on po sobie wspomnień, któreby do ponowienia ślubów zachęcały. Dlatego wdową chcę pozostać.
 — A cóż pocznie piękny Kostka? — zapytał Bajbuza.
 — Nie wiem, ożenią go z Dulską zapewne — dodała księżna.
 — A kniaź Olelkowicz? — szepnął rotmistrz.
 Zarumieniła się zapytana.
 — I o tym wiecie? — wtrąciła — ale tenby mi mógł być ojcem.
 — Właśnie dlatego mężemby sobie życzył zostać, aby przy was odmłodniał — śmiał się Bajbuza.