Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 02.djvu/064

 — Słuchaj waszmość, panie Onufry… wszak tak wam imię?
 — Istotnie! — skłonił się Zawałowski.
 — Rzecz jest taka. Z dzierżawy ustąpić musisz i to, jeśli nie dziś, nie jutro, to jak najrychlej będzie można. Zapłaciłeś za nią temu Spytkowi, wiem ile, i to coś mu dopożyczył, a to coś mógł włożyć i coś się zabierał zyskać, i rumacyą i zawód zapłacę ci też. Daj kredki.
 Tym pośpiechem zmięszany Zawałowski, zaprotestował.
 — Ależ to prepotencya… pogadajmy… posłuchaj w. mość.
 — Nie mam czasu — rzekł rotmistrz — dawaj kredkę.
 Szlachcic się nastawił.
 — Tak nie idzie! ja tu przy prawie stoję — zawołał.
 — A ja niewiasty praw bronię i za waszmościne krzywdy i t. d. płacę sowicie. Czegóż więcej chcesz?
 — Pogadajmy — jąkał szlachcic uparty.
 — Mówię ci, że ochoty ani czasu nie mam, dawaj kredkę.
 Zawałowskiemu już nie o pieniądz szło, ale o obrażoną miłość własną, że go rotmistrz tak samowolnie rugował, począł następować sierdzisto.
 — Jam tu w moim domu — rzekł — impozycyi nie ścierpię…