Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 02.djvu/200

iż się niem ubawił każdy, nawet ten, kogo ubodło. Smolik poznał Bajbuzę po samym wzroście i zamachu.
 — Rotmistrzu — krzyknął — w izbie u mnie na dwu miejsca dosyć, niechaj ludzie obozują, ty się rozgość ze mną. Ja niewiele potrzebuję, byle ławy szmat pod noc, gdziebym grzeszne kości do snu położył.
 — A! pan Piotr! — zawołał rotmistrz.
 — Do usług.
 Wszedł witając go Bajbuza.
 — Zgoda — rzekł — wy mnie dajecie dach, a ja proszę na wieczerzę, bo wóz mam z sobą i kopcidyma, który nam co przyskwarzy.
 — Zgoda — odparł Smolik.
 — Do Stężycy? — zapytał Bajbuza.
 — A juścić! — rozśmiał się szlachcic. — Jakżeby się tam bezemnie obeszli! Gdy rozumnym zabraknie rozumu, muszą go u trefnisia, jakim mnie zową, pożyczyć.
 A wy? — dodał.
 — Ja też do Stężycy — westchnął rotmistrz — nie taję, że z niepokojem w duszy, bo co to z tego wszystkiego będzie?
 — Może nic! — rzekł Smolik.
 — Toby jeszcze nienajgorzej było.
 — A może się poczubimy — dokończył szlachcic — i toby może nie złe było. Teraz na Sudermańskiego, na tatarów nas nie stawało, a