Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 02.djvu/214

i niepozorną postawą człowieka, który umyślnie ubogiego na duchu gra rolę.
 — Czołem panie Piotrze — odezwał się rad że go spotkał Bajbuza — a co?
 — Optime — odparł Smolik — chodzę i zbieram do torby grawamina, aby ich jak najwięcej zgromadzić. Sądzę jednak, że je przewiać będzie potrzeba, bo plewy w nich dużo.
 — Nie wiecie co o panu hetmanie Żółkiewskim? — zapytał rotmistrz.
 — Tyle tylko, iż tu jest, ale Żółkiewski niewidocznym, cicho siedzi.
 — A wojewoda?
 — Ten też na naradach z Ostrogskim zamknięty i oblicza nam nie ukazuje.
 — A Stadnicki?
 — Słychać go aż tu! — rozśmiał się Smolik — nastawcie ino ucha. On to powtarza: kaptur! kaptur!
 — Oho! — przerwał Bajbuza — toć chyba za szparko, bo pierwej się trzeba jednego zbyć, nim drugiego obierać będzie.
 Smolik mu się do ucha pochylił.
 — Oni bodaj z Herburtem już pacta conventa zanadrą mają dla Batorego.
 Położył palec na ustach.
 — Ale o tem cicho, sprawa gardłowa — szepnął.