Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 02.djvu/215

 Tymczasem grawamina się sypały, a każdy swoje przodem chciał stawić, aby na szarym końcu ich nie zaniedbano.
 Bajbuza słuchając marszczył się, bezład i rozterki przyprowadzały go do rozpaczy.
 Smolik się uśmiechał i głowę przerzucał z ramienia na ramię.
 — Zapiszcież p. Gładzkiego — krzyczał jeden z za ramion — małżonce jego Krystynie… za zasługi wojenne.
 Smolik parsknął.
 — Pięćdziesiąt włók na Żmudzi! — kończył krzykliwy.
 — Ale naprzód wpiszcież Unikowskiego Mikołaja, bo to datuje od króla Augusta… Słyszysz… pisz… Przyłuki i Pieszonomie dwie wiosce.
 — Pobór łanowy i szosowy, czopowe i dawne żydowskie pogłówne — wolał inny — prywata na bok.
 Zmazano palcem Przyłuki.
 Ścisk około stolika zaczynał być tak wielki, iż sam stół przechylił się na pisarza, a pisarz z pieńkiem, na którym siedział, obalił na ziemię. Tumult powstał.
 — Chodźmy — rzekł Smolik — tu już grawaminom koniec położono, ale się z niemi dalej spotkamy.