Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 03.djvu/012

nocy, już ci zadął z południa, ledwieś się opamiętał, wieje ze wschodu.
 Ruszył barkami ogromnemi.
 — A jak ono jest, to jest — dodał — w skórze króla JM. nie chciałbym być. Nasłucha się, naje, napije żółci dosyć, nim albo go zmożemy, lub wygonim.
 Ale ja za wypędzeniem głosuję.
 Nic nie odpowiedział Zebrzydowski, zadumał się.
 — Nie tak to łatwe jak ci się zdaje — odezwał się po przestanku — a najgorsza rzecz, że my nikogo pewnymi być nie możemy.
 Milczał trochę.
 — Cóż ty myślisz? szwagier mój, pan hetman Żółkiewski, który wie i pamięta nieboszczyka rady i wolę, czy sądzisz, że ja pewnym go być mogę?
 — A! no! — rzekł Ponętowski.
 — Nie jestem go pewnym — kończył wojewoda. — Księcia Janusza Ostrogskiego sądzisz, żem już sprawie naszej zyskał? Gdzie tam! waha się. Innych siła, duchownych i świeckich senatorów na dwu stołkach siedzą.
 — A pocóż na senat i senatorów rachujecie? — wybuchnął Ponętowski — macie za sobą ogromne tłumy szlachty, senatorowie ucichną przed tą nawałą.