Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 03.djvu/042

z uśmiechem Bajbuza. — Ten wojnę gotuje i nigdy z nim pokoju nie będzie. Króla błotem obrzucili. Ja go też nie kocham tak bardzo, ale królem jest! królem jest, a omnis potestas a Deo.
 Szczypior spojrzał zdziwiony.
 — I my króla może o rachunek spytamy — rzekł rotmistrz — ale go szkalować nie będziemy.
 — Ale z kimże idziecie? — powtórzył Szczypior.
 Na ucho rzucił mu Bajbuza.
 — Z Żółkiewskim!
 Szczypior jeszcze niedobrze rozumiał.
 — Toż szwagrem jest Zebrzydowskiego? — zawołał.
 — Ale tak go zna jak i ja, a wiązać się z nim nie będzie — dodał rotmistrz. — Widzisz więc, gdy go szwagier opuszcza, cóż za dziw, że ja nie pójdę z nim?
 Zebrzydowskiemu się władzy chce, buławy, pieczęci, panowania nad królem, pierwszeństwa przed wszystkimi w tej rzeczypospolitej.
 Potrząsnął głową.
 — Dość tego — dokończył. — Ludzie niech małoco spoczną i natychmiast do Warszawy! do Warszawy!
 Zwrócił się znowu do chorążego.
 — Cóż Spytkowa? mów ty mi o niej, niech troski rokoszowej zapomnę. Widziałeś ją?
 — Pozdrowić was kazała — rzekł Szczy-