Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 03.djvu/045

słyszeliście, ale trudno powstrzymać rozbolałych, oszalałych, pokrzywdzonych. Musiałem się poddać zdaniu powszechnemu.
 Cóż wy czynicie z sobą? — dodał zwracając się do Bajbuzy.
 — Stoję pod rozkazami pana hetmana Żółkiewskiego — rzekł rotmistrz — to uczynię, co mi on poleci.
 Wojewoda się zmarszczył.
 — Myślałem, że będziecie ze mną, boć mi to po nieboszczyku należało.
 — Dałem już słowo panu hetmanowi — odezwał się Bajbuza — a juściż nie sądzę, aby Ichmość panowie tak blizko z sobą połączeni, nie razem być mieli.
 Zebrzydowski nie odpowiedział na to.
 — Ludzi dosyć mam — rzekł obojętnie po chwili — ale was, panie rotmistrzu, szacuję i przez tę miłość, jaką wam okazywał Zamojski, obchodzi mnie los wasz.
 Skłonił się Bajbuza.
 — Losu się ja żadnego nie dobijam — odezwał się — bylem rzeczypospolitej skutecznie służyć mógł.
 Zebrzydowski zaczął potem na Radziwiłła narzekać, że mu sprawę swą gwałtownością zwichnął, ale go potrzeba było oszczędzać, bo siłę miał i na Litwie wpływ wielki. Doświadczyli obojga Chodkiewiczowie.