Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 03.djvu/082

kto wie, czy i łaskawością nie dadzą się ująć zapamiętali.
 — Stadnicki? Herburt? — odparł król głową potrząsając.
 — Ci są narzędziami w ręku innych — szepnął Bajbuza.
 Naostatek, niewiedzieć już jak do tego przyszło, iż król na leżące na stole grawamina wskazał i sam owe zarzuty frymarku korony podniósł.
 Bajbuza nie mógł zmilczeć.
 — To było początkiem — odezwał się Bajbuza — a na nieszczęście uczynił go ten, którego ja pamięć czczę, nieboszczyk hetman Zamojski; lecz nie spełniłże on obowiązku i mógłże on to utaić?
 Przebaczysz mi W. Król. Mość, w tem nie on winien.
 Spuścił oczy Zygmunt i zamilkł; odezwanie się to otwarte dało mu miarę człowieka, lecz nie rozgniewał się.
 — W początkach i ja — rzekł — z innem wyobrażeniem o Polsce przybyłem do niej. Źle mnie informowano. Godziwem sądziłem, co niemożliwem było.
 Westchnął.
 — A ten wstręt do cesarskiego domu? — rzekł cicho.
 — Ten wiekami się tworzył — odezwał się Bajbuza — winniśmy rakuzkiemu dworowi, że