Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 03.djvu/135

 — Radbym, ażebyś mi waszmość pozostał. Słyszę, że do domu powracać życzysz?
 — Tak jest, N. Panie — rzekł Bajbuza. — Gdyby, uchowaj Boże, potrzeba wypadła, w którejbym W. Król. Mości zdać się mógł, stawić się nie omieszkam, ale teraz mamy choć chwilowe uspokojenie.
 — Chwilowe? — podchwycił król.
 Rotmistrz skłonił głowę.
 — Niedowierzam niespokojnym duchom.
 Zygmunt westchnął.
 — Większego pobłażania trudno było okazać — dodał po małej przerwie. — Czegóż oni mogą żądać?
 — Odgadnąć to trudno.
 Król kazał sobie opowiedzieć potem o ostatnich chwilach rokoszu, o rozejściu się jego, o pogłoskach, jakie chodziły, a rotmistrz krótko i chłodno główniejsze rzeczy, podług swego przekonania, zebrał i wyłożył. Nie taił, że w przejednanie nie wierzy.
 Następnie, ostrożnie Zygmunt zapytał o Żółkiewskiego, chcąc się o jego usposobieniu dowiedzieć, tak aby Bajbuza tego nie postrzegł. Nie było to bardzo zręcznem. Rotmistrz się złożył nieświadomością swoją i tłumaczył tem, że hetmana widywał mało. Wrócił raz jeszcze Zygmunt do niego samego, i próbował go przy dworze zatrzymać, ale Bajbuza usilnie prosił