Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 03.djvu/149

i zbrojno stanąć w takiej liczbie, by się im bronić nie mógł.
 Zebrzydowski wstawszy ścigał odchodzącego oczyma i powtarzał.
 — Wiązać go! imać!
 Wrzawa i szmer całą ludność w tej części zamku wywołała z izb. Nikt nie rozumiał co się stało. Stary Urowiecki posłyszawszy hałas, wpadł pierwszy i dowiedział się o tem, że wojewoda kazał ująć kogoś przed chwilą do niego wpuszczonego. Nie wątpił, że szło o Bajbuzę.
 Spotkali się oko w oko.
 — Na Boga, co się stało? — krzyknął Urowiecki.
 — Wojewodę mimowoli obraziłem, kazał mnie uwięzić... ale nie może być, aby chciał wolnego szlachcica z dobrem słowem przychodzącego we własnym ukrzywdzić domu.
 Rotmistrz pośpieszył do wojewody, ale nim usta otworzył, ten mu je zamknął.
 — Ani słowa! wziąć go! wziąć go! ja odpowiem. Bronić się będzie, rozsiekać, rozsiekać... ja odpowiem.
 I coraz głośniej, namiętniej dodał.
 — Urowiecki, gardłem odpowiesz jeśli wyjdzie, wziąć go.
 Rotmistrz widząc go tak roznamiętnionym, nie śmiał się sprzeciwiać, aby nie drażnić. Zawrócił się nazad i zawołał do Bajbuzy.