Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 03.djvu/152

 — Ściąć go bestyę! — rzekł krótko Pękosławski.
 — Niemożna — odparł wojewoda — ma nadto przyjaciół. Będą się mścić na mnie.
 — Myślisz go puścić?
 — Nie mogę — zawołał Zebrzydowski — niebezpiecznym jest. Jednym takim kretem mniej co ryje pod ziemią, zawsze coś znaczy... Zamknę go.
 — Tu? — zapytał Pękosławski.
 Oba głowami potrząsali. Zamość był nadto na widoku, ukryć go tu na zamku trudnem się zdawało, a dać o tem mówić wiele, niedobrem było. Zebrzydowski namyślał się.
 — Poślij go do Lanckorony — rzekł Pękosławski.
 Myśl ta podobała się Zebrzydowskiemu. Wiedział o tem, że dawne stosunki łączyły Bajbuzę z Urowieckim, nie użył go więc do niczego... kazał przywołać węgra Janasza, którego miał zdawna w usługach, i pocichu mu wydał rozkazy.
 Gdy w parę godzin potem Urowiecki przyszedł wstawiać się za uwięzionym, Zebrzydowski z tą chytrością, którą czasem się posługiwał, odpowiedział mu zimno.
 — Już go niema, wyjechał.
 Rotmistrz skłonił się, pewnym będąc, że uwolniono Bajbuzę. Zajrzał do więzienia, w istocie tam go już nie było.