Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 03.djvu/172

sioną głową, a Bruszka i jego wyręczycielka słuchali z uszanowaniem.
 Stanąwszy w progu dał znak rotmistrzowi i spytał głośno:
 — To ten jeniec?
 Bruszka zamruczał.
 — Idźcież sobie — dodał na drzwi wskazując Szczypior — ja was tu nie potrzebuję za świadków, gdy go badać będę. Ty stary możesz nazad iść do łóżka, a klucze zostawić kobiecie.
 Bruszka się pokłonił w milczeniu i natychmiast wysunął, stara też poszła za nim, a Szczypior zobaczywszy że się oddalili w podwórko, dopiero sam drzwi zamknął.
 Bajbuza rzucił mu się na szyję.
 — Na rany Chrystusowe — zawołał — czyń co chcesz, waż co tylko można, a wyswobódź mnie. Niewola gorzej tatarskiej, bo tam choć w dybach i łykach człowiek powietrzem oddycha wolnem i porusza się, a tu...
 Ale jakimże ty sposobem tu rozkazujesz? — dodał.
 — A cóż? udaję posłanego od wojewody? — rzekł Szczypior. — Gdyby mi się powiodło na mocy tego ciebie ztąd wyrwać... ale... nie wiem... Z Bruszką poszło dobrze, ale jest przy załodze człek, który wcale inaczej na mnie patrzy i coś zdaje się podejrzewać.