Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 03.djvu/219

okazał obawy. Przywołał do siebie jednego z Potockich, wysłał go do hetmana, a sam wszedł do namiotu.
 Po całem wojsku szerzyła się już wieść o ucieczce Leśnickiego, o oporze kwarcianych; w innych oddziałach odzywały się też głosy przeciwko wojnie.
 — Poco się bić mamy? to sprawa domowa, niech się sobie król układa z wojewodą... my za to i naparstka krwi wytoczyć nie powinniśmy.
 Szczypior, który to rozumowanie słyszał, odparł głośno.
 — Pytam ja waszmościów, czyście żołnierze, czy nie?
 — Albo co?
 — Bo u mnie żołnierzem tylko ten, co słucha rozkazu i spełnia go... ja rozumu jego nie potrzebuję. A z moich kopijników kto mi się zawaha iść, gdy krzyknę: Naprzód! — w łeb mu strzelę.
 Niektórzy zamilkli, inni burczeli.
 — Niech nas prowadzą na turka.
 — A gdy swój gorszy zdrajca i rabuś niż on, to co?
 Takie i tym podobne rozprawy się toczyły wszędzie po szeregach, wśród których rokoszowe drożdże widocznie robiły.
 Szczęściem dla króla, Zebrzydowski z tej godziny rozstroju nie umiał korzystać. Leśnicki zawiadomił go o tem co słyszał, iż na wojnę do