Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Bajbuza 03.djvu/239

kurhanu rzucić nie mogę dozwolić. Mój obowiązek sprawić mu go, oddać ostatnią posługę.
 Szczypior podniósł zdziwione oczy.
 — Nie dysputuj, proszę, a szukaj mi kogo, coby się tem zajął.
 Odwodzić od tego zamiaru spełnienia chrześciańskiego obowiązku nie śmiał chorąży.
 — No, bądź spokojny — odparł — ja tu ludzi znajdę i wóz, na którymby do Orońska ciało przewieziono, a resztę nam proboszcz ułatwi. Idź odpoczywaj.
 Gdy w godzinę potem wierny Szczypior, zupełnie już otrzeźwiony i chłodny, powrócił do namiotu, znalazł Bajbuzę w tem samem miejscu co przedtem, z tą samą chmurą na czole. Krótko opowiedział o tem co spełnił.
 — Ciało odprawiłem do Orońska — rzekł. — Wszystko się spełni jak żądaliście. Albo z Woli Guzowskiej lub z Krogulczej ksiądz, jeżeliby proboszcz Oroński nie miał czasu, nabożeństwo odprawi.
 Bajbuza poruszył się z rękami załamanemi stając przed Szczypiorem,
 — Patrzajże! — zawołał — trzeba było tego przeznaczenia mojego, aby nie kto inny, ale jam go sam zabić musiał! Rozumiesz ty to!
 Szczypior milczał.
 — Kochałem tę kobietę życie moje całe, nie sądząc się jej godnym — dodał Bajbuza — wal-