Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 01.djvu/039

które pożyczył Rzeczypospolitej — i ten nam ciążyć będzie, dopóki go nie zaspokoimy.
 Uśmiechnęła się królowa i wtrąciła.
 — Jak ja — bo i mnie dłużną jest Rzeczpospolita.
 Jan Kazimierz postrzegł, że potrącił strunę, której był niepowinien poruszać, zagryzł usta, nieumiejąc wyjść inaczej z zakłopotania, zwrócił się do milczącego ks. de Fleury.
 Zapytanie, jakie mu zadał tyczyło się nabożeństwa jutrzejszego w jednym z miejskich kościołów.
 Ks. Fleury i królowa razem odpowiedziała, że się właśnie na uroczystość tę wybiera.
 Wszystkie przedmioty zdawały się już wyczerpane. Jan Kazimierz siedział jednakże.
 — Brat mój Karol odwiedzał w. król. mość? — zapytał.
 — Raz był tylko u mnie; gdym tu powróciła — zimno odezwała się królowa. — Nie widuję go.
 — W. król. mość — rzekł po małym namyśle Jan Kazimierz — mogłabyś mu oszczędzić wiele próżnych trosk, starań i wydatków, odradzając te śmieszne zabiegi o koronę. Ja! ani mu jej zazdroszczę, ani-bym przeszkadzał do niej, ale jestem zmuszony. Ciągną mnie. Jego uwodzą pochlebcy, żal mi go. Może z ust w. król. mości...
 Marya Ludwika poruszyła się bardzo żywo.