Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 01.djvu/045

 — Stworzone są na to, aby nas wiodły na pokuszenie.
 Śmiejąc się, Butler potakiwał.
 — Z tych wszystkich, które ja tu spotykam i widuję — mówił ulegając potrzebie zwierzenia się przed przyjacielem — wie Butler, dwie mnie szczególniej nęcą. Oto ta... ta francuzica Duret... no i...
 Tu zniżył głos, obejrzał się i szepnął:
 — I marszałkowa.
 Rękę przyłożył do ust, pocałował ją i zamilkł.
 — Ale z dworu królowej mądry będzie — dorzucił — kto co dostanie!
 Ta już stara i zwiędła Langeron, koczkodon, jak smok stoi na straży. Mówiono, że ją za mąż wydać miała królowa, ale teraz, wszystko poszło w odwłokę.
 Pomilczawszy nieco, zadumany król zwrócił się do Butlera.
 — No — jakże? twoje starania o pieniądze?
 — Nic jeszcze pewnego powiedzieć nie umiem — rzekł faworyt — lecz bądźcobądź, musimy ich dostać.
 — Karol oszalał — mówił dalej Kazimierz — sypie niemi, on! on! co do tych tak skąpił. Zkąd mu ta fantazya korony naprzekór ze mną?