Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 01.djvu/061

 Uderzyła się w chude piersi, oczyma ognistemi śmiało patrząc na zmieszanego coraz bardziej króla.
 Jan Kazimierz zbierał się coś odpowiedzieć, gdy Włoszka nie wytrzymała i język rozpuściła.
 — Chcecie, bym wam przepowiedziała przyszłość! — to bardzo łatwo. Wybiorą was, bo wiedzą, że będą z wami robić, co zechcą, — oni i królowa.
 — Jaka królowa? — przerwał Jan Kazimierz
 — Wdowa dziś, a jutro może — kto to wie?
 Rozśmiała się.
 — Bez jej pieniędzy i jej rozumu wy się nie obejdziecie — dodała.
 — Ona o niczem wiedzieć nie chce — wtrącił król.
 — Abyście ją prosili, naturalnie — mówiła Bertoni.
 Ej! żal mi was! Panie mój! żal mi was! Puśćcie księcia Karola, jeśli mu się to uśmiecha. Wy nie do tego stworzeni, a moglibyście sobie tak ślicznie spokojnie życie pędzić!
 Klasnęła w ręce. Ale co tu darmo nawracać: nie pomoże. Sądzono wam wszystkiego kosztować, aby sobie wszystko obrzydzić.
 Uspokoiwszy się nieco, zadumany, słuchał tego wylewu słów król, otarł czoło, usiadł. Bertoni stanęła przed nim.