Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 01.djvu/108

 Tupnął nogą król i rękami dał znak, aby wszyscy precz szli.
 — Drzwi zamknąć.
 Z chwili tej korzystała Włoszka, aby włosy i manele przed źwierciadłem poprawić. Wyglądała jak istna głowa Meduzy, okryta błyskotkami.
 — Cóż się z twoją córką stało? — zagadnął król, widocznie zaintrygowany.
 — Nie stało się nic, ale jako matka ja muszę zapobiegać, aby się stać nie mogło — poczęła Włoszka. — Otóż doszłam tego, że dworzanin w. król. mości, szlachetka biedny, bez domu i łomu, pokojowiec, podkrada mi się do Bianki, bałamuci, próbuje korrumpować ludzi, pod oknami się włóczy, liściki pisze.
 Śmiał się król.
 — A to zuch! — zawołał — któryż? mów, jak się zowie?
 Nie odpowiadając na pytanie, Bertoni ciągnęła dalej:
 — Przychodzę po to, abyś mu w. król. mość zakazał, zagroził, zapowiedział, że jeśli się waży i będzie mi dalej podstępnie się wkradać, dostanie na kobiercu i won ze dworu!
 — Nic więcej? — zapytał król rozweselony — nie powiesić-by go za to?