Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 01.djvu/109

 — Nie drwij w. król. mość — przerwała gniewnie Włoszka — tu o niewinne dziecię chodzi.
 — Powiedzcież mi, jak się ten szczęśliwiec zowie? — zapytał Kazimierz.
 Skrzywiła się Włoszka i plunęła.
 — Nawet nazwiska jego paskudnego wymówić trudno — krzyknęła — nazywa się jak jaki stróż, gbur, chłopisko. Imię i nazwisko dobrane.
 Krztusiła się Bertoni i z przyciskiem wyrwało się jej z ust nareszcie.
 — Dyzma Strzębosz!
 Król podniósł ręce i plasnął.
 — Oho! — zaśmiał się — ma więc gust kawaler.
 Włoszka, nawykła z królem wcale nie czynić ceremonii, mruknęła: — Aha! nie dla psa kiełbasa...
 Tymczasem już król w ręce uderzył. Wpadł pierwszy dworzanin Tyzenhauz.
 — Strzębosza mi tu wołać.
 — W antykamerze go niéma — odparł śmiało Tyzenhauz — ale na zamku jest, bom go widział niedawno.
 — Posłać po niego.
 Wtem, jakby na zawołanie, wśród ścisku przedpokoju, powstał szmer, i przedzierając się przez dworzan, wszedł śmiało i raźnie stąpając, kuso a elegancko, według ówczesnej mody, wystro-