Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 01.djvu/231

 — W Panu Zastępów nadzieja nasza!... — zawołał.
 — Myślę — wtrącił Ossoliński — że się jednak godzi przynajmniej spróbować, azali cudem jakim nie oderwiemy im Tatarów. Tych kupić potrzeba.
 — Jak? — zapytał król.
 — Wyślę jeńca tatarskiego z listem do Islam Gereja. Zapytam go: dlaczego on, sprzymierzeniec Rzeczypospolitej, wierności jej nie dotrzymuje i z wrogami naszymi się łączy. Mam jakieś przeczucie, iż się w ten sposób uratować zdołamy.
 Na pospolite ruszenie owo, niestety, rachować trudno. Kozactwo, samo sobie zostawione, Zbarażowi i nam czoła stawić nie będzie mogło.
 Mam wysłać list? — spytał kanclerz...
 — Trzebaż do dna wypić kielich upokorzenia? — odparł król.
 — Nie będzie upokarzającem zapytanie, nie prosimy ich o nic.... Tatarzy ponieśli klęski, łupu niewiele zdobyli; damy im choćby ostatni grosz, abyśmy ich od Kozactwa odciągnęli.
 Król się zadumał... nie odpowiadał.
 — Oręża nie puścim z dłoni — dodał Ossoliński — lecz gdy krew złotem okupić można?
 — Lękam się, aby mi plamą i grzechem to wezwanie Tatarów nie ciężyło — odezwał się po-