Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 02.djvu/074

przyczyną! — zawołała. Ja go znać nie chcę... noga jego nie postanie u mnie.
 Jeden z dworzan króla zbyt głośno krzyczącą Bertoni pociągnął za rękaw i przestrzegł — ciszej...
 Zmieszało ją to tak, że płakać zaczęła, co się rzadko trafiało, chyba do ostateczności była rozjątrzoną.
 Król spojrzał na nią.
 — E! — zawołał kwaśno — deszcz pada... burza ciągnie... trzeba uciekać. Słyszysz Bertoni! czasu niemam — czego ty chcesz ode mnie?
 Włoszka wpadła w większe jeszcze rozdrażnienie.
 — Jakto, czego ja chcę? — poczęła — ale W. Kr. Mość przyrzekałeś mi opiekę dla mnie i dziecka... wszyscy przecie wiedzą, że do niej mam prawo, a i Bianka nie mniejsze. Cóż potem: drzwi dla mnie zamknięte... król mnie znać nie chce.
 Jan Kazimierz zwykle, gdy do podobnych scen przychodziło, salwował się ucieczką; więc, choć by był może perukę odmienił, pozostał z tą, którą miał na głowie i skierował się ku drzwiom, lekka Włoszka mu od nich zaskoczyła.
 — N. Panie — zawołała — nie godzi się tak mnie pozbywać!
 — Czegoż chcesz?
 Właściwie Bertoni w kilku wyrazach życzeń