Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 02.djvu/141

 Nazżymawszy się długo, Bertoni zwróciła się z miną pogardliwą ku niemu.
 — Przyjdę — rzekła — ale waszmość sobie nie pochlebiaj i nie wyobrażaj, żebym ja kiedykolwiek, choćbyś jaką miał protekcyą króla, pozwoliła się zbliżyć do mego dziecka.
 Sto razy to słyszałeś ode mnie.
 — Tak jest — odparł Strzębosz — słyszałem, słucham, słyszę, i — nie wierzę.
 Chciał mówić dłużej, ale Włoszka, do najwyższego stopnia rozdraźniona, rzuciła się ku drzwiom i wyszła, zamykając je za sobą.
 Dyzma po chwili wynosić się musiał.
 Wieczorem król sam zagadnął o Włoszkę... wprowadził ją Strzębosz. Jan Kazimierz stał zakłopotany.
 — Widzisz — rzekł do niej — gotuję się na wielką wojnę. Raz z tem obrzydłem chłopstwem skończyć potrzeba, co przy pomocy Bożej teraz się musi dopełnić. Wkrótce wyciągniemy.
 Przeszedł się po izbie parę razy.
 — Masz tam kogo znajomego we fraucymerze podkanclerzyny? — zapytał, nagle stając przed starą.
 — Ha! jeszcze to nie wywietrzało! — odparła Bertoni.
 Król się zmarszczył.
 — Nie mów mi o niej lekko — rzekł poważnie —