Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 03.djvu/084

tam nie zasypiał, nie był tak nieznużonym, tak surowym; ale, co to pomoże!
 Dyzma nie dokończył.
 — Tak — ożywiając się, mimowoli zawołała podkanclerzyna — co to pomoże, gdy pod nim dołki kopać będą!
 I zadumała się ponuro.
 — Zabawisz wmość długo w Warszawie? — zapytała.
 — Nie wiem, bo główna rzecz, jak mnie królowa przyjmie i odprawić zechce.
 — Nie zapomnijże zajść do mnie, bo odpowiedź dać muszę — szepnęła podkanclerzyna — a do Warszawy, czy nas wyprzedzisz?
 Strzębosz zapytał:
 — Jeżeliby było potrzeba, łatwobym o jakie pół dnia mógł pośpieszyć.
 Potrząsnęła głową Radziejowska.
 Nie pytała już więcej, a gdy list króla wzięła w ręce, Strzębosz zrozumiał, że mu się należało oddalić.
 Skłonił się więc i odszedł, a z rozkazu podkanclerzyny jej marszałek wziął go zaraz naprzeciw do izby dla ugoszczenia.
 Reszta podróży bardzo zeszła wesoło, bo Strzębosz, dla zmęczonych koni, nie mógł pośpieszyć; towarzyszył więc dworowi podkanclerzyny i miał się dobrze. Ona sama kilka razy jeszcze powo-