Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 03.djvu/174

 Śmieli się inni, aż nadbiegł za Snarskim Kazimirski.
 — Panowie bracia! Jedzie do naszego koła Radziejowski; ten nam rozumną radę da. Pochlebcą nie był i nie jest.
 Wtem z drugiej kupy ktoś, zachęcony pierwszem wystąpieniem, zawołał:
 — Niech radzi a nie zdradzi: będziemy mu radzi!
 Poczęli drudzy klaskać.
 Czekali, milcząc trochę i oglądając się, aż któryś krzyknął:
 — Nim podkanclerzy raczy, my dalej swoje.
 Szmer się dał słyszeć: — Jedzie, jedzie.
 Poprzedzał go pacholik z pochodnią.
 Podkanclerzy z twarzą jechał wielce dobroduszną do panów braci, pokorny, ale się przystroił aby też znali w nim dygnitarza.
 Zaraz w początku poczuł, że tu nie za stołem u śniadania było: szlachta mu nie ustępowała, musiał się cisnąć z pomocą Kazimirskiego i Snarskiego do środka. Tu wszedłszy, choć dosyć słusznego wzrostu był, pośród tłumu utonął. Spojrzał dokoła: nie było nic, jeno beczka próżna z okiennicą.
 Poszeptał z akolytami i podejmując kołpaka, wlazł na chwiejącą się okiennicę. Z góry, po gromadzie gdy rzucił okiem... jakoś mu się mdło zro-