Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Boży gniew 03.djvu/198

 — Wszystko to ja wiem i czuję tak dobrze, jak i ty — rzekła — ale ani ja, ani ty nie powinniśmy okazywać, że się za upokorzonych i pognębionych uznajemy. Walczyć musimy do końca.
 Król wybuchnął znowu.
 — Ten łotr Radziejowski, ten zajadły wróg mój, wiesz co rozpuścił za wieści?
 — Radziejowski niegodziwym jest człowiekiem — przerwała królowa — ale ta nieszczęsna żona, którą się ty opiekujesz, daje mu moc nad tobą.
 Jan Kazimierz cisnął ramionami.
 — I wy wierzycie temu! — zawołał.
 — Mówię co słyszę i widzę — sucho ciągnęła dalej królowa. — Radziejowskiego potrzeba czemś ugłaskać, jest to zuchwalec nieulękniony. Daliście mu pieczęć i prawo nieodstępowania was: nie ustąpi też i doje do żywego.
 — A! zobaczymy — odezwał się król posępnie.
 — Sejm się zbliża — mówiła dalej Marya Ludwika — od niego zależy dalsze prowadzenie wojny, obrona kraju, wszystko. Radziejowski poruszy kraj, ściągnie posłów warchołów, zaburzy, nic zrobić nie da.
 Od niego można się wszystkiego spodziewać.
 — Ty masz nad nim przewagę — dodał król — użyjesz jej i swego wpływu.